Όταν κάποιος νέος έφτανε σε ηλικία γάμου και αποφάσιζε να παντρευτεί, την υπόθεση την αναλάμβανε ο προξενητής ή προξενήτρα.
Αν ήθελε να παντρευτεί μια κοπέλα που γνώριζε ο ίδιος ο υποψήφιος γαμπρός η είχε κάποια κατά νου τότε έστελναν προξενιό όπως έλεγαν.Αν ούτε ο γαμπρός ούτε κανείς άλλος συγγενής και φίλος ήξερε κάποια κοπέλα που ήθελε να παντρευτεί και να ταίριαζε του γαμπρού πρότεινε κάποια που είχε υπόψην του ο προξενητής ή προξενήτρα. Ο προξενητής ή προξενήτρα ήταν άτομα έμπειρα που κάνανε συχνά αυτή τη δουλειά είτε από ευχαρίστηση καθότι θεωρούσαν ότι διαπράττουν θεάρεστο έργο είτε από ίδιον όφελος κερδίζοντας έτσι συνήθως ένα ζευγάρι παπούτσια (αρκετά καλό, πρακτικό κι εύχρηστο δώρο σε χαλεπούς καιρούς) και ότι άλλο είχαν ευχαρίστηση οι γονείς των μελλονύμφων ανάλογα με την οικονομική τους δυνατότητα και το πόσο δύσκολη ήταν η περίπτωση του παιδιού τους (δηλ. πόσα μειονεκτήματα είχε).Αν αποφάσιζαν να πάνε να δούν την υποψήφια νύφη, πηγαίνανε ο γαμπρός, ο προξενητής, ο πατέρας του γαμπρού ή τ’ αδέλφια του (μονό αν υπήρχαν άρρενες και μάλιστα ενήλικες και ένας – δυο το πολύ ή διαφορετικά κάποιος άλλος συγγενής τους συνήθως κάποιος θείος) .Η παραπάνω συνήθεια καταστρατηγούνταν πολλές φορές με αποτέλεσμα να πάνε να δούν την υποψήφια νύφη σχεδόν όλο το σόι του γαμπρού και η οικογένεια της μελλόνυμφης να υποβάλλεται σε δυσβάσταχτα έξοδα σε εποχές που κι η απλή επιβίωση δεν ήταν δεδομένη. Το γεγονός αυτό ανάγκασε τη μητρόπολη Τρίκκης σε αρχιερατικό έγγραφο της με ημερομηνία 14Οκτωβρίου 1795 το οποίο απευθυνόταν σε κλήρο και λαό να λάβει μέτρα κατά των ακραίων αυτών φαινομένων προς ανακούφιση των οικογενειών που είχαν να παντρέψουν κορίτσια.Σε κάποιες περιπτώσειςσυμφωνούσαν μόνο οι πατέρες του ζευγαριού ερήμην του κι έτσι ο γαμπρός και η νύφη γνωρίζονταν μετά το γάμο όταν πήγαιναν στην εκκλησία για να στεφανωθούν, ενώπριν και καθ’όλη τη διάρκεια του μυστηρίου η νύφη ήταν σκέπασμενη με τα πέπλο.Κάποιες φορές όμως και σε αυτή τη περίπτωση πριν το γάμο, ο γαμπρός και οι δικοί του πήγαιναν και γνωρίζονταν. Άμα καμιά φορά, η νύφη δεν ήταν όμορφη, τότε το συμπεθεριό έδειχνε στο γαμπρό άλλη κοπέλλα, όμορφη. Όταν όμως τελείωνε ο γάμος, και ξεσκέπαζαν τη νύφη ήταν πολύ αργά για τον γαμπρό. Υπήρχαν επίσης περιπτώσεις που τύχαινε ο ένας από τους δυο μελλονύμφους να γνωρίζει τον άλλον ενώ ο άλλος όχι και να έχει δώσει την συγκατάθεση του οι δε οικείοι του να συμφωνήσουν με τους μέλλοντες συμπεθέρους ερήμην του ετέρου μελλονύμφου με αποτέλεσμα αυτός να γνωρίσει το πρόσωπο που θα συμβίωνε το υπόλοιπο της ζωής του κατά την εκτέλεση του μυστηρίου.Άμα πάλι, ο γαμπρός δεν ήταν όμορφος η’ είχε κάποιο πρόβλημα (πχ. μια μικρή αναπηρία, αλλήθωρος, μεγάλος σε ηλικία κτλ.)τότε χαμήλωναν τις απαιτήσεις στην προίκα η’ και δεν ζητούσαν καθόλου.Πολύ λίγες ήταν οι περιπτώσεις κλοπής της νύφης καθώς και γάμων από έρωτα καθώς στην μεν πρώτη υπήρχε ο κίνδυνος βεντέτας και αιματοχυσίας σε περίπτωση που οι γονείς της νύφης δεν έδιναν την συγκατάθεση τους στην δε δεύτερη δεν το επιτρέπανε τα ήθη της εποχής.